[...]Jednégò dnia jachelë jesmë so z drëchã X z Wigòdë do Kartuz. Przed rézą bëło wzãté pôrã
krótczich na drogã, tej réza nama mijała dosc miło. Më so tak sedzelë i rozpòwiôdelë ò lëteraturze.
Drëch X sã pòchwôlił, że terô pisze pòwiôstczi wedle planu, tzn. że nie pisze dorazu wszëtczégò, co
mù sã pòd pióro naparłãczi, ale nôprzód ùkłôdô plan pòwiôstczi, a pòtemù nen plan zjiscywô.
Chcôł jem sã dowiedzec cos wicy ò nym planie. Tej X rzekł:
- Żebë cë tegò nie wkładac szëplą do głowë, nôlepi cë to òbjasniã na przikłôdze. Hewò, wez so
pòmëslë - rzekł - môsz na przikłôd miotelôk... abò mòże lepi krziż z dwùch czijów. Nen krziż so,
dôjmë na to, wbijesz w zemiã w ògrodze abò na pòlu.
- Në, në rozmiejã, në i dali co? - dopëtowôł jem sã.
- Tej nen krziż to bãdze dlô ce nen plan pòwiôstczi, jo?
- Jo. Në a co tej?
- Tej nen dłëgszi, wësoczi czij òbwiniesz słomą abò papiórã, abò czim jinym, jo? Në i to bãdze
twòja narracëjô - rzekł drëch X.
- Jak, narracëjô?
- Në, narracëjô to je cos taczégò jak òpis, rozmiejesz? Pòchwôt abstrakcyjny.
- Aha, në... - zamrëczôł jem pòd nosã.
- Ale słëchôj dali - rzekł X. - Tej na remiona te krziża zawiesysz jaczi stôri wãps abò jaką jupã, në
i to bãdą twòje dialodżi.
- Në, në, rozmiejã - rzekł jem. - Dialodżi to je to samò co gôdczi.
- Në widzysz, më sã czësto dobrze rozmiejemë - rzekł drëch X. - Kò cebie le felëje përznã szkòłë,
ale głowã to të môsz. Hò, hò!
- Hò, hò?
- Słëchôj dali - cygnął swòje X. - Na czëp tegò krziża wsadzysz jaczi stôri dzurawi wãbórk abò
top, në i môsz swòjã pòwiôstkã fardich.
Tej jem rzekł: - Wiész te co X, wedle tegò twòjégò planu to bë pòwiôstczi rozmiôł pisac kòżdi
głupi. Jô bãdã mùszôł téż spróbòwac.
Òd czasu naji rézë minã ju përznã czasu. Jô próbùjã pisac pòwiôstczi wedle planu i nijak mie to
nie wëchôdô. Wiedno z tegò przë kùńcu mie wińdze felietón abò jinô pòkraka. Zaczinajã ju
pòmale tak so mëslëc, że gwës plan mòszi bëc jaczis strëpiałi abò co? Dzys w noce jem òdeckł i czej
jem so tak leżôł, a spik nie nadchôdôł, w nym w mòjim łepie zrobiło sã widno (chòc to bëło
westrzód nocë). Zerwôł jem sã z łóżka, jaż mòja białka òdeckła i sã spita:
- Cëż je?
- Alana! Terô jô jem doma. Kò tej w nym aùtobùsu jô jem zabôczil spëtac drëcha X, co miôł nen
dzurawi wãbórk znaczëc.
