Ostatni raz widziałem Prezydenta podczas jego spotkania z mieszkańcami Kartuz, 10 lutego 2010 roku. Było chłodne i wietrzne popołudnie, zwłaszcza tam na podwyższeniu sceny, ustawionej na rynku miasta. Stał z gołą głową, bez rękawiczek. W wystąpieniu przypomniał walkę Kaszubów o utrzymanie polskości na tych ziemiach. Zachęcał zebranych do podtrzymania kaszubskiej kultury, tradycji i języka. „Kaszuby to mała ojczyzna o większym stopniu odrębności niż inne - mówił - ale proszę, abyście nie zapomnieli, że jesteście Polakami. Niedaleko stąd, w Pucku, 90 lat temu odbyły się zaślubiny Polski z morzem. Przedtem „Polska morska była Polską kaszubską”. Po skończeniu części oficjalnej Lech Kaczyński, w otoczeniu ochrony, szedł jedną stroną rynku, witając się z mieszkańcami i zamieniając z każdym parę słów. Z pewnym trudem dostałem się w jego pobliże. „Panie prezydencie - Józef Szmidt czeka”. Odwrócił się od szpaleru ludzi, z którymi rozmawiał i bez zastanowienia odpowiedział mi: „Pamiętam, pamiętam…17,03, rekord świata w Olsztynie w 1960 roku i dwa złote medale olimpijskie: Rzym i Tokyo. Pamiętał rekordowy wyczyn Szmidta i pamiętał, że był oczekiwany przez mistrza i jego żonę jesienią 2010 roku. Miałem mu towarzyszyć w tym spotkaniu. Czytał moje teksty wywiadów w Joggingu z Andrzejem Badeńskim, legendarnym czterystumetrowcem lat sześćdziesiątych i Józefem Łuszczkiem, narciarskim mistrzem świata z roku 1978. Ucieszył się, bo znał ich i kibicował im. Zastanawiał  się bardzo nad zagadkową śmiercią Badeńskiego.