O dr. Edmundzie Mroczkiewiczu napisałem kilka publikacji¹. I chociaż Go nie znałem, przypadł mi jakoś do gustu. Gdy coraz bardziej interesowałem się Jego poczynaniami, byłem i jestem pod coraz większym wrażeniem. Z czasem zauważyłem, jakieś niewytłumaczalne dla mnie, magiczne, zbieżności dat i nazwisk.

Skupię się nad trzema osobami, nazwiskami.

Z okazji 70-ciolecia Dziennika Bałtyckiego serdeczne gratulacje redaktorowi naczelnemu Mariuszowi Szmidke składa Norbert Maczulis

Kaszubski ruch muzealny w Kartuzach związany jest z osobami działaczy kaszubskich i wielkich pasjonatów – dr. Aleksandrem Majkowskim i Franciszkiem Trederem.

    Tekst oparłem o opracowanie Księga Pamiątkowa X lecia Pomorza 1920 -1930, wydane w Toruniu w 1930 r..

   Opisano w nim dzieje ówczesnego województwa pomorskiego z siedzibą w Toruniu oraz dzieje poszczególnych miast i powiatów.

Jeszcze w 1918 r. wyłoniły się dwie koncepcje walki o powrót Pomorza do Polski. Jedna - legalnych działań, dokumentujących polskość Pomorza - oparta na wierze w sprawiedliwe decyzje Konferencji Pokojowej w Wersalu. Druga - to koncepcja walki zbrojnej, którą opierano na „błękitnej armii” generała Hallera, mającej przybyć z Francji do Gdańska. Pierwszą koncepcję reprezentowały Polskie Rady Ludowe, drugą - Organizacja Wojskowa Pomorza, która powstała w grudniu 1918 roku. Powiat kartuski należał do tych terenów, gdzie już w okresie rewolucji listopadowej panował nastrój natychmiastowej rozprawy z zaborcą, toteż OWP miała w tym powiecie ogromne wpływy (IV Okręg OWP). Tymczasem realizm polityczny przywódców polskich spowodował, że nie podjęto na Pomorzu walki zbrojnej z Niemcami. Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu stanowczo zakazał wszelkich wystąpień zbrojnych. W związku z tym Kaszubi wzięli aktywny udział w Powstaniu Wielkopolskim, jakie wybuchło w grudniu 1918 r.. Wśród nich byli tacy, którzy przeżyli okres powstania i po latach spoczęli na Cmentarzu Komunalnym w Kartuzach. Byli to: Adam Ciachowski (18.12.1897 - 17. 02. 1964), Walenty Kałużny (12.12.1897 - 17.10.1986), Aleksander Konkol (10.08.1899 - 27.11.1986), Władysław Maliński (13.05.1898 - 17.05.1965), Jakub Miler (1.05.1895 - 15.06.1982), Telesfor Szawelski (16.12.1894 - 10.01.1960), Władysław Szlachetka (27.06.1895 - 16.05.1970), Walerian Wiliński (26.11.1898 - 17.02.1985), Stanisław Wołyński (8.04.1884 - 15.09. 1960), Jan Zaremba (1.03.1886 - 2.04.1968) oraz Franciszek Kuchta, który został rozstrzelany przez Niemców w okresie Powstania. Kaszubi brali również udział w Powstaniach Śląskich. Jednym z powstańców był Zygmunt Kuziemski (3.03.1903 - 17.11.1970), który też spoczął na cmentarzu  w Kartuzach[1].

Chciałbym stworzyć taki cykl historyczny o pamięci ludzi, którzy tworzyli dzieje tych ziem. Proszę więc o kontakt, pomoc, wiadomości, materiały, czy inne dokumenty świadczące o ich życiu, wyczynach, pracy zawodowej czy społecznej.

Początki kartuskiego szpitalnictwa sięgają połowy XIX stulecia. W latach 1853 - 1856 zbudowano w Kartuzach Szpital Powiatowy, który otwarto 24 stycznia 1858 r.. Zgodnie ze statutem, do szpitala przyjmowano jedynie pacjentów rokujących wyzdrowienie, na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza domowego, zaaprobowanego przez landrata. Szpital nie przyjmował nieuleczalnie chorych, chorych zakaźnie, chorych psychicznie i dzieci wymagających nieustannej opieki.

Statut ten był wielokrotnie zmieniany i dostosowywany do ówczesnych wymogów medycyny.

W październiku 1903 r. rozpoczęto modernizację szpitala: m.in. podłączono wodociąg i wybudowano łaźnię. Opracowano także plan budowy nowego gmachu, który z powodu wybuchu I wojny światowej nie został zrealizowany. Jedynie w 1916 r. postanowiono w ogrodzie przyszpitalnym barak dla zakaźnie chorych.

   Generał Władysław Sikorski był żołnierzem i politykiem okresu drugiej Rzeczypospolitej i drugiej wojny światowej. Uczestniczył w walkach w wojnie polsko-bolszewickiej 1919 -1921. Po wyborze i rychłej śmierci, zabójstwu, pierwszego Prezydenta RP Gabriela Narutowicza w 1922 r., w okresie powstałego kryzysu w Polsce i obawie nasilenia dalszych mordów politycznych, gen. Sikorski został premierem i ministrem spraw wewnętrznych.

   W tym też okresie, w dniu 29 marca 1923 r. podpisał Kartuzom prawa miejskie. Stąd też dla dziejów Kartuz jest osobą zasłużoną.

   W kwietniu 1923 r. gen. Sikorski wraz z rządem przybył do Kartuz. „Świeżo upieczone” miasto odwiedził też wówczas po raz pierwszy Prezydent RP Stanisław Wojciechowski. Najwyższe władze RP zmierzały do budującego się portu w Gdyni.

   Po wybuchu drugiej wojny światowej gen. W. Sikorski stanął na czele emigracyjnego rządu polskiego we Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii. Zginął tragicznie w wypadku samolotowym, należącym do RAF, samolocie bombowym B – 24 „Liberator” na Gibraltarze. Jego zwłoki sprowadzono do Wielkiej Brytanii do portu wojennego w Plymouth na polskim okręcie – niszczycielu „Orkan”, następnie przetransportowane i złożone na cmentarzu polskich lotników w Newark k. Nottingham. Następnie ekshumowane i 17 września 1993 r. złożone w krypcie na Wawelu w Krakowie, gdzie spoczywa.

   „MYŚMY SĄ OD ROMMLA”

   POLSCY ŻOŁNIERZE Z DEUTSCHES ARFIKA KORPS FELDMARSZAŁKA ERWINA ROMMLA W POLSKICH SIŁACH ZBROJNYCH W 1946 R. W ANGLII