Mërgô pëszny kwiat rujana
Wëczipiónym strzébrã wszëtczich zymków,
Z krążëcą mòtilów berëje Wdzydzana,
Wëtrafi tu z dôczi nawetka pò cemkù.
Z kwiacatégò wôrpù gòbelënów,
Z zaòstałëch megarónów dzysô w zgardze
Ë dwùch ùschòwónëch w bezdómnoscë trëmów:
Annë Croy ë Bògùsława w słëpsczim gardze,
Karno grifów òdewstało ze starbnoscë,
Przënãconé blizą słowów òdsmiercónëch,
Òdchùchónëch jaż do dna snôżnoscë,
Pòlétã Remùsa, czëłotą Marcëną.
Skrë ë gromë na ti lërze,
Bò ji strënë ùcwiardzoné w arkóńsczim ògniszczu,
Blëżi są wòjarsczich piknôlców nôtërë
Niglë jawernym òktawóm na grobiszczu.
Do przepadni bëło czësto bliskò -
Na długòsc paczënë z łódczi Czernikòwi!
Równak swòjim czôłnã Méster Jan zakréslił
Na Bôłce najé dodóm zdënkòwé.
Kòlcënk zmiéru wcyg wskôzywôł,
Namiénioną, słowòrodną zemiã.
Gdze le jinszi zdrzelë snôdkòsc dzywną,
Òn głãbiznã widzôł ë Winétë sklénié.
Zôs zbëlnióné ë zmłodzóné słowa pòtłukôcze
Donëkóné za granice dosłownoscë
Skrzą sã bë chto na nie prisnął z tãczë.
Kaszëbskô tej sta sã snicym w jawernoce.
Spik nen mô dzéwczãcé mòdré òczë
Z kòżdëchnégò zwãkù wëmrużiwô sã mùzëka
Snice złëch losów nazôd jachòce
Ze żurawiowëch ë skórcowëch szlachów bùkòlëka.
Ptôchë chtërne zawiérzają swą namianã
Dalecznoscë, ùskrzidlóné są wdarzenim gniôzda.
Chòcbë wszëtczé widë zmilkłë nad karnama,
W rozpãklënie bùchawicë zaòstónie Zrzeszë gwiôzda.
Dlô przińdotë òstnie brzadowanié metafórów.
A teraznym òmùjkanim wiatwą stepów,
Czejbë chtos pòdkùlnął w żniwny gòrąc
Zbónk z nôpitkã dlô przëpragłëch lëpów!
