Notowana w źródłach od 1224 r. należała początkowo do kasztelanii chmieleńskiej. W XVI w. stanowiła własność rodu Bellonów, używających nazwiska Sulęccy. W latach 1585–1751 wieś znajdowała się w rękach Heidensteinów. Pierwszy z nich, Reinhold Heidenstein, był kronikarzem Stefana Batorego i autorem kodeksu prawnego, który obowiązywał w Prusach Królewskich do rozbiorów. Heidensteinowie pozostawili po sobie również pierwszy kościół w samodzielnej parafii. W 1766 r. wieś nabyli Łaszewscy, właściciele majątków w Puzdrowie i Sierakowicach. Za ich czasów osuszono jezioro sąsiadujące ze wsią od południa. Umożliwiło to wytyczenie nowego traktu bitego z Kartuz do Bytowa oraz budowę młyna. Powiększająca się społeczność ewangelicka w 1867 r. wybudowała swój własny kościół. Władze pruskie przejęły majątek od Łaszewskich w 2. poł. XIX w. i utworzyły
nadleśnictwo, zalesiając okoliczne słabe ziemie. Przed II wojną światową turyści mogli tu skorzystać z dwóch hoteli. Po wojnie nad Jeziorem Węgorzyno powstały ośrodki wczasowe. Dzisiaj bazę noclegową uzupełniają kwatery prywatne i agroturystyczne.
Atrakcje:
• kościół św. Trójcy – z 1874 r., wybudowany na miejscu poprzedniego drewnianego, który spłonął. Barokowe ołtarze pochodzą z poprzedniej świątyni;
• dwór z XVIII w. – jego właścicielami byli Heidensteinowie i Łaszewscy. Od początku XX w. mieściła się tu siedziba nadleśnictwa. W 1982 r. budynek został
zaadaptowany na ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy. Obecnie przekształcono go w hotel. Co roku w lipcu organizowany jest tu festiwal Jazz w Lesie.
-
wielkość czcionki
Zmniejsz czcionkę
Powiększ czcionkę
- Skomentuj jako pierwszy!
Wieś gminna (1,6 tys. mieszkańców) nad Jeziorem Węgorzyno i rzeką Słupią, przy drodze Kartuzy – Bytów.
Dział:
Miejscowości
Etykiety
