Tak sã zdarzëło, jak nie bëło trzeba,
Że sétmë łebianów przëszło do nieba.
Piotr swiãti prawie w tim czasu miôł wòlné,
Bò bë do raju nie wpùscył swawòlnëch
Łebë mieszkańców - jak to czedës bëlë -
Co sã kòżdémù i wszëtczim psocëlë,
Co wcąg psé figle płôtelë i sztëczi,
Złą sławã mielë pòprzez pijatëczi,
Co nierôd w mòrze w czas brizë biegelë,
A mili bitë na sztrądze zbiérelë...
W spòkójnym niebie zarôz głosno bëło,
Czej sétmë łebión robòtë sã jãło:
Mléczëstô Droga - wòdnistô sã stała,
Różanô rzoza wnet zezeleniała,
Môłnia czerwionym ògniã wcąg swiécëła,
Tãcza zôs wòdë z nieba w dół cygnãła,
Chmùrczi sã czãscë swòji wełnë zrzekłë
I miesączkòwi gòłi pãp òblekłë,
Miesączk miôł sczidłé òba swòje rodżi,
Parónóm wsąkłë swiszczącé batodżi,
Grzmòtowim wòzóm, co to w czasu bùrzë
Wòdã szafùją i trzôskùją w górze,
Zdżinãłë diszle, kòła i kłonice -
Z nich to sã miało robic maselnice -
Bò sã nalazłë kòle Mléczny Drodżi,
Bë... wikt łebianów pòprawic ùbòdżi...
Pioter czas jaczis na to sã przëzérôł,
Smiôł sã z tëch fifów... W kùńcu górz w nim zbiérôł,
Bò klucz òd zómka béł mù przepadłi
I mùszôł brómkã zamëkac na skòbłã;
Miôł pòdezdrzenié na kògòs z łebianów,
Le cëż, nie złapił za rãce tëch panów,
Temù téż, chòc nie wiém, jak baro bë chcôł,
Do jich ùsëniãcô dowòdu ni miôł...
Zbrzëdlë mù jednak ti wszëtcë łebianie,
Strachôł sã, że jich z nieba nie dostanie.
W tim pùk, pùk. Chtos klepie do niebiesczich bróm
I czëc je głos wesołi: „Jô z Łebë, le sóm!”
Piotr zatrzasł brómkã, jaż zadërga scana:
„Czëc nie chcã wicy ò żódnëch łebianach!
Tej cebie wpùszczã, bës w raju wstec mógł żëc,
Czej mie pòmòżesz nëch dżadów sã wëzbëc!”
Nen sã ùcesził, że niebò pòsądze,
Przed fùrtką krziknął: „Okręte. na sztrądze!”
Bez łeb, bez szëjã łebianie spieszëlë -
Le sã nazôd w niebò nie dostelë.