Zez trzôskù swiata i z pichù szasëjë
Jô pòd céniã waj szedł i szëmné łãczi,
Wëżawné bùczi wa i dãbë jãdrzné,
Zeloné, rëmné domiszcze wa mòje!
Òbjimô rem'niã òjcowistim kniejô, -
Ò! jacziż mir, cëszô dobrotno smùczi
Sosterną rãką mie klepiącë spiczi,
Ë cygnie na céniasté klinë swòje.
Ò, kùli razë légł jem tam zmetlałi -
Nad mną welbiądżi lëstné sã cziwałë,
A blónk znojma wësok niebã lecy,
W jinszim, a daleczim, ò, jak szczestnym swiece!
I tesznota mie z szëmã lasa szôli
W no mòdré szczescé, w né zôwieczné dôle!
Jak pëszną régã perłów mô na szëji
Na żôrotnô, wej, na ùbògô wiosna!
Tak sała Bòżô rãka niezôzdrosnô
Nen blôsk jezór - w piôsczi tatczëznë mòji.
Niewinné òka jich le w niebò blôsną. -
Blóniczi biôłé zstąpią swiãtim wrëjã
Znądk w òbjãcé jejich - i òdkôzëją:
Tuwò nieba klôr - tam Kaszëbskô zôsnô!
Ò! wòdë domôcé, jezora strzébrzné,
Królewsczi strój naji zemi niechlëbny,
Szëmiącë głãbòk midzë chòjną cemną.