Mie w nowé òn żëcé zdrzi.
Ach, zdrzë wkół! Jak dichô dzarń.
Rzéka szuńcëje le krą,
Szëmi, rwie, zmieniwô skarń.
Chtëż to mòc ji w zëmie wzął?
Remiã rozczapiérzô zymk.
Odpòjimô dãpną mòc.
Człowiek, roscëna, ùzémk.
Chłopią mòc krëjamną: żëc!
Jidze pòkrzés zymkù rzmą.
Żëcym seje zemi klin.
Bòsczi chòrałë grzëmią -
Szczeslëwi je zemi syn...
Cëchò spôdô sniég na zemiã -
Òpòcuszką, cëchò légł.
Jô wëcygóm mòje remiã,
Zdrzã na pòlów czôrny zbiég.
A tam parzi, parzi pióra
Wiôldżi wszechmòcny naj Bóg.
Mie spòd nodżi rosce góra -
Przede mną zôs biôłi próg.
Chcã dac krok, jak wiedno dôwóm,
Le mie duna przéką je.
Ach, mój Bòże! Gdzeż jô zgrôwóm?
Dokąd dësza mòja chce?