Lud ten nasz złoti, ale jak dzecë,
Kùrzą mô pamiãc, wdzãcznosc mô sécë;
Nie pitôj jegò, wczora co bëło,
Ani téż ò tim, dôwni co żëło
W ti jegò stôri kaszëbsczi zemi,
Na to ju wezdrok jegò je cemny.
Całô ta przeszłosc srogô i krwawô,
Dlô niegò bôjczi niewinną sprawą.
Chcëwò jak dzeckò gôdczi ti słëchô,
Dzys jegò duch sã nie wzmòże tëlé
Na taczi żëwi, narodny sële,
Żebë to wczora dlô niegò żëło
Prôwdzëwi wątek dlô jutra krëło -
Żebë w ten dzywny spójnik òn wierził,
Wiarã tã dzecóm szczépił i szerził.
Dlô niegò przeszłosc smãtôrzã stôrim,
Pôrzuchi z chwastã pòrosłô szarim.
Òjcowé prochë smãtôrz ten trzimô
Lud ò nim diadë bôczeniô ni mô.