Druchë, chiże le nadstawta blëżi wasze ùszë,
Bò jô wama pełną ksążkã zarô nałgac mùszã.
Nie wiém, jak ne łgôrsczé mëslë ze łba sã wëwiją,
Ale wama ò Czôrlińsczim zełżã historiją:
Co òn wëżił, czej do Pùcka jachôł rôz pò sécë -
Jedno smiôc sã wama bãdze, drëdżé płakac lece.
Widzã gò, jak w dłudżim płôszczu ju zaprzągô kònie,
Jak schilony ze sedzeniô daje gãbë żonie.
- Òstań z Bòdżem, mòja białkò, nie czas dłëżi zwlekac,
Lód na błotach, sécy ni ma, czas sã w swiat wënëkac!
Tak pòwiôdô pón Czôrlińsczi, trzaskô tej z batoga
I ju pãdzy, gdze do Pùcka z Chmielna jidze droga.
Òna wrota zamikając, chùstką łzë òcérô
I jesz długò za nim teskno zza płota wëzérô.
Pòtim jidze do kòscoła, klãkô na kòlana
I sã mòdli przed wôłtôrzã za swòjégò pana:
Bë szczeslëwie ze sécama z Pùcka dodóm wrócył,
Nie zarwôł sã gdze na błoce abò nie wëwrócył.
Tej zwòłała wszësczé babë, co w kòscele bëłë,
Dała kòżdi pò srébrnikù, bë pôcérz mówiłë
Za rëbôka Czôrlińsczégò, co jachôł pò sécë,
Bë gò jaczé tam nieszczescé nie spòtkało w swiece.