Knôpi bëlë cekawi, kùli i jaczégò bùrsztinu miôł Kôczor zebróné ë schòwóné w swòjim bidelkù,
chtëren trzimôł pòd swòjim stółkã. Totéż ledwò dzéwczãta zniosłë ze stołu talerze, prosëlë gò, żebë
pòkôzôł swòje skarbë.
Bëło tegò dosc tëlé. Bëłë wikszé ë miészé kawelczi ë trochã prochù. Gùst, nôbarżi cekawi, dozdrzôł
midzë wikszima kawelkama jeden wiôldżi jak chłopskô rãka, ale baro płasczi. Jak gò wzął w rãkã,
to jaż zakrziknął. Béł to bùrsztin jasnobruny, prawie złotawi, ò baro czësti farwie, a przezroczësti
prawie jak skło. We westrzódkù czôrnił so sztôłt jakbë wiôldżi mëdżi abò môłégò szerzanta z szesc
nogama, na chtërnëch bëło widzec jasniészé żiłczi.
Terôz wszëscë, jeden pò drëdżim, to òbzérelë ë so dzëwòwelë. Nawet dzéwczãta zawòłelë z
kùchnie, żebë so to òbezdrzałë.
- Ja, to jaż nie je do wiarë, żebë taczé co mògło bëc - òdezwôł so Andris.
Stôri Kąkòl òdrzekł, że ju pôrã razy nalôzł kawelczi bùrsztinu z czimsz wtopionym, ale to le bëłë
dzéle jaczichs òwadów, czasã noga, skrzidełkò abò jakôsz zgrużdżonô ë pògniotłô mùszka. Nawet
we Gduńskù ù złotnika, ù chtërnégò je wiele kawelków bùrsztinu z wtopionyma òwadama, jaczich
ju dzysô na swiece ni ma, taczégò czegòsz, jak ten, to ni ma.