Na wzór żartu niemiecczégò W. Domansczégò
Rôz we gduńsczi Mòtławie
Na piôszczëti dna ławie
Leżôł skùlony niewiôldżi jôżdż,
Płetwią carł sobie głowã,
Łikôł léczi wcąg nowé,
A ògrôżka nim trzãsła jak złosc.
Stôri jôżdż wnet przëpłënął,
Żebë òdwiedzëc sëna,
Żebë pòmòc w chòrobie mù niesc,
Za nim przëbiegła matka,
Za nią jażdżąt gromadka -
Bëło razã szescdzesąt i szesc.
Doktór szepnął jim cëcho:
„Z jegò żëcym je lëcho!
Stwierdzóm baro czãżczé zatrëcé,
Cos lëchégò zjesc mùszôł,
Że sã terô nie ruszô -
To gò mòże wnet kòsztac żëcé!”
Na to òdrzekł półgłosã
Môłi jôżdż z krzëwim nosã,
Towarzësz chòrégò w zabawie:
„Tam przë Chlébnicczi Bramie
Jesma grała so sami,
Jaż przëbieżôł kôn na Mòtławie.
Tam dżadzëszcze sedzało,
Dzywny „gnôt” w gãbie miało,
Na nim żëwi òdżin żôłił...
Tej „gnôt” zgasł i w wòdã wpôdł,
Môłi jôżdż gò chùtkò zjôdł,
Tej za brzëch sã chwëcył i... skòlił”.
„To cygaro - rzekł stôri -
Z tegò syn mój je chòri!
Stąd dlô rib tã tu nôùkã snëjã:
Człowiek marné je zwierzã,
Bò do jescô so bierze,
Czim sã jiné stwòrzenia trëją!”