...Bò na żécé rzetelnym Bògã niewiele bëło mù nót. A czim przëòbléc swòje przërodzoné cało, to
jemù nie sprôwiało wiãcy kłopòtu, co zajkòwi, chtëren gò ùwôżac mùszôł za straszka z kapùstë,
abò lësowi: stwòróm niemòwim, chtërnym Pón Bóg litoscëwi za darmôka dôwô òbleczenié na
zëmã i lato.
Naszi Kaszëbi są hònorni i dbadzą ò widzałosc. Czej chtëren z nich w pòdzartim na òczë lëdzóm
jidze wãpsu, tej ju z rzetelny biédë. Kò jednak wiedzelë, że Remùs nie je taczi biédny, jakùż ni
mielë so ùbrzątwic, że jemù Pón Bóg nie ùżëcził pewnégò rozëmù, czej sã przëzdrzelë jegò
òchãdowiznie.
Bò chłopã òn ùrósł dużim jak stolëm, ale ùschłi béł jak pesterniôk. Na głowie mù sedzała mùca
stôrodôwnô, czôrnym barankã òbrąbionô. Sëkno pòd barankã bëło zeloné, ale na wiéchrzu krôsë
jegò bës sã nie doznôł. Bò słuńce przez tëlé lôt pôlëło na nim kòlorë tãgòwé, a deszcz i sniég je
pòmieszałë na jedno.
Spòd mùcë pchałë sã parmienie czôrnëch włosów na ùszë, kark i skarnie. Lica miôł brodaté i
włosaté. Ale tëch włosów nie stojało gãscy niż żëtka na pòlach za Juszkama. Dlôtegò tëlé gùbów
widzec bëło na jegò skarniach jak na ùsëszonym jabłkù. Ale gùbë te nie znaczëłë ùmôrtwieniô ani
kłopòtu. Chto zazdrzôł w jegò czôrné, môłé òczë, ten w nich ùzdrzôł tëlé wiesołoscë, że jaż mù sã
dzywno stało. Bò na òkò bë sã bëło zdôwało, że Remùs w chwilë ti płakac bãdze.
Wdarzëc sobie gò mògã dobrze z tima pògùbòwónyma licama. Wdarzã so, że tëch gùbów wësëpało
sã jesz rôz tëlé niż zwëczajnie, czej Remùs sã òd smiéchù trząsł. Tej mù tak patrzëło, jakbë sã òctu
napił abò baro drãdżich léków. Widzôł jem gò rôz w taczim smiéchù, ale ze smiéchù przëszło
midzë nama do baro dzywny rozmòwë.
Za młodégò knôpa bòjôł jem sã Remùsa, bò czej jem co przeskùrził, tej jizdebnô straszëła:
- Pòżdôj le, przińdze Remùs i weznie cã w miech!
Wiém, że i jinszé dzecë nim strôszëlë. A ma môłi bëłasma ti ùdbë, że òn so chòba za nas sprawi
nowi wãps, czej nas dobrze przedô żëdowi. Bò téż ten jegò wãps, chòc dłudżi béł do pół jiczer i z
mòdrégò fòliszu zrobiony, tëloma łatama sã trząsł, że jegò pón mógł sã mieniac z jaczim taczim
straszkã w pòlu i jesz dodac przid. Nie zapinôł òn gò nigdë, bò gùzów nie bëło. Widowôł jem
Remùsa zëmą w pãkónym mrozu, jak swiécył na wiater gòłą piersą.
Nogawice chòba tim sã pësznic mògłë, że dwùch Remùsów wlazłobë w jednã. Ale dur ni miałë mni
niże wãps.
Jediné skòrznie mògłë stożëc sã. Bò bëłë rzetelnie całé. Ale czejbë sã bëłë chcałë ùdawac procemkò
nogawic i wãpsa, ruchna te òdezwac sã mògłë:
- Dzéń i noc robima służbã: czë pón naju legnie w gãstim chwarznie, czë w brzëdzastim lese, czë
téż pò cecewi wléze pòd jaką ùstrzechã. Kòżdi gózdz, kòżdi drzón naju sã jimô i pòcôrnie, pòkąd
wa szkùrpë so spita bëlno przë „Róże z Tandebùrga”, „Alim Babie”, „Walkù” i „Panu Czôrlińsczim”
na karze.
Bò Remùs zwëczajnie chòdzył na przërodzonych nogach bòso. Le jak do miasta karowôł, òbùwôł
bótë. Ale nié ze wzglãdu na lëdzy. Miôł zwëczôj, że w miesce abò téż i we wsë kòscelny wstąpiôł do
kòscoła pòdzãkòwac Bògù i zdac sã na Jegò wòlą. A tam przed tim nôwiãkszim Panã nie chcôł sã
pòkazac bòso, bò wiedzôł, co sã słëchô.
Za òstatnym bùdinkã Remùs zebùwôł bótë i cëskôł na karã do „Róże z Tandebùrga”, „Ali Babë” i
„Walka”, chwëcył w gôrsce drążczi swòji karë i pchôł dali bòso. Tej jegò òschłé nodżi w szeroczich
jak młinarsczé miechë nogawicach wierzgałë drogą taktã jak bijôczi w dwùch zwònach, chtërné
nadprzërodzonym cëdã zlazłë ze zwònnicë, abë chòdzëc pò zemsczich stegnach.
Czej sobie dzys przëbôczóm dzecynny strach przed Remùsã, to wiém, że to béł strach taczi, jak gò
dzecë mają przed Gwizdã i Gwiôzdką. Straszno jim, ale ceszą sã w ten czas na te snôżé rzeczë,
jaczé Gwizd i Gwiôzdka przënôszają: katarzinczi z Torunia, òrzechë, piszczôłczi bestro malowóné,
pistoliczi, co głosno strzélają. To wszëstkò zwiastowôł Remùs, czej jegò fòliszowi wãps na
jarmarkù kanął.