Ziemia  dorodna, dlatego też było tu tak wiele majątków, dworów i pałaców. Szczególnie bogaty w takie budowle jest powiat pucki. Co prawda nie wiele pozostało z dawnej ich świetności, ale niektóre ocalały z PGR-owskiej pożogi i mają się dobrze. Chciałbym Wam pokazać sielsko położone miejsce z dala od szybkich tras i hałasu. To zespół dworsko-parkowy w Parszkowie, który wybudowano w drugiej połowie XIX w.

W Kaczyńcu rozchodzi się kilka dróg, ja wybieram tę na wprost, która prowadzi do pradoliny Płutnicy. Na zdjęciu - strumyk dopływający z kierunku północnego, który uchodzi do Czarnej Wdy. Jako ciekawostkę można dodać, że obok siebie płyną dwa strumyki w dwóch różnych kierunkach. Czarna Wda uchodzi do Bałtyku na pograniczu Karwi i Ostrowa, natomiast Płutnica do Zatoki Puckiej tuż u progu miasta.

Od południowego zachodu do terenu parku przylega sad, a oba zespoły zieleni ogranicza ciąg, niegdyś rybnych, stawów. Po stronie południowej dworu jest folwark, który od części dworskiej oddziela żywopłot. Zabudowania folwarku zgrupowane są wokół prostokątnego dziedzińca. Z historycznych obiektów zachowały się, zbudowane w drugiej połowie XIX w., stajnia (budynek kamienno-ceglany) i obora (budynek ceglany o elewacjach zdobionych rzędem wnęk).

We wsi znajdują się również: stuletnia gorzelnia, budynki gospodarcze i niewielki park. 7 listopada 1997 roku zespół dworsko- pałacowy z folwarkiem (dwór, stajnia, obora, park), został wpisany do rejestru zabytków województwa pomorskiego.

W skald majątku włączono dwór, park z sadem i stawami rybnymi oraz folwark z gorzelnią. Dwór wybudowano w roku 1880 dla rodziny Koziczkowskich.

Parszkowo (kaszb. Parszkowo lub też Pôrszkowo, Parzkowo, niem. Parschkau, dawniej Parchowo, Parskowo) wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Krokowa. W najbliższej okolicy (na północy) znajdują się rezerwaty przyrody Moroszka Bielawskiego Błota i Woskownica Bielawskiego Błota. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego. Wieś należała do rodu Koziczkowskich, którzy wybudowali w tym miejscu w 1880 roku parterowy dwór w stylu neoklasycystycznym (obecnie jest to własność prywatna). W latach 1922- 1939 budynek należał do Zygmunta Tebinki.

Jest to parterowy budynek, murowany z cegły. Przed pałacem do dziś pozostał okrągły duży klomb, natomiast po obu stronach pałacu spotykamy lipy, jesiony oraz zabytkowy dąb. Park, o regularnym, prostokątnym zarysie i swobodnej kompozycji, obecnie bardzo zaniedbany, rozciąga się na osi dworu, w kierunku północnym.

Od południowego zachodu do terenu parku przylega sad, a oba zespoły zieleni ogranicza ciąg, niegdyś rybnych, stawów. Po stronie południowej dworu jest folwark, który od części dworskiej oddziela żywopłot. Zabudowania folwarku zgrupowane są wokół prostokątnego dziedzińca. Z historycznych obiektów zachowały się, zbudowane w drugiej połowie XIX w., stajnia (budynek kamienno-ceglany) i obora (budynek ceglany o elewacjach zdobionych rzędem wnęk).

Zabudowa wioski ma charakter zróżnicowany. Kilka budynków pochodzi z okresu powstania pałacu i folwarku, inne natomiast zostały wybudowane za czasów PGR-u.

Co prawda większość budynków zatraciła swój pierwotny charakter i zostały przebudowane na własne potrzeby w/g swojego pomysłu, ale da się dostrzec w nich jeszcze to coś ;)

Od południowego zachodu do terenu parku przylega jeszcze sad, a oba zespoły zieleni ogranicza ciąg, niegdyś rybnych, stawów. Po stronie południowej dworu jest folwark, który od części dworskiej oddziela żywopłot. Zabudowania folwarku zgrupowane są wokół prostokątnego dziedzińca.

Z historycznych obiektów zachowały się, zbudowane w drugiej połowie XIX w., stajnia (budynek kamienno-ceglany) i obora (budynek ceglany o elewacjach zdobionych rzędem wnęk). Natomiast budynek gospodarczy od strony drogi i przystanku czeka na lesze czasy.